Auguste Alexandre Hirsch (1833-1912) – Kaliopa duke e mësuar Orfeun, 1865
(sguraziu – ap, mars 2020 – pak fjalë..)
* Kaliopa (mit.) – muza e poezisë epike, perëndesha e muzikës, e këngëtimit, e vallëzimit, por dhe e gojëtarisë (oratorisë, fjalimeve të bukura), emri i saj do t’thotë pakashumë “zë-bukura” (nga fjalët “kallos” dhe “ops”), nga nëntë muzat Kaliopa ishte më e vjetra, ishte vajza e parë ardhur në jetë nga dashuria e Mnemozinës (perëndeshës së mbamendjes) dhe Zeusit – Kaliopa do ishte nëna e Orfeut, e poetit të pafat (ndoshta i biri i vetë Apollonit), Orfeu e pati humbur dashurinë e vet, gruaja e tij me të cilën sapo kurorëzuar, Euridika pati vdekur, por dhe fundi i tij do ishte tragjik, ndoshta sepse (pas vdekjes së Euridikes) ashtu i thyer shpirtërisht pati abstenuar nga dashuria, do ta refuzonte tutje totalisht seksualitetin, s’mund ta donte asnjë femër tjetër, ishte jashtëzakonisht i bukur dhe zëri i tij aq i ëmbël, mund ta “zbuste” gjithë florën e faunën… vetë Orfeut sot ia kemi borxh lulet, aromën e tyre, panumërsinë e frutave të ëmbël, qengjat, drenushat, mjaulushet lozonjare… secilën kafshë qe ka zbutur njeriu, por thjesht rrinte “larg” femrave, nuk shfaqte interes për dashurinë e tyre, shumë nga to s’mund ta “kapërdinin” refuzimin e tij, e merrnin si fyerje të krenarisë femërore, flisnin keq për të, ato më të inatosurat dhe shpifnin mbase, psh. se na eksperimentonte me homoseksualitetin e të tilla, apo ndoshta dhe kishte vërtetësi në dyshimin e tyre, s’kemi si ta dimë, se Orfeu mund t’ketë qenë “pionieri” i homoseksualizmit është thjesht “spekulim logjik”, asgjë më shumë, qëkur dhe vetë miti është “mit”, gjithsesi pikërisht për shkak të “namit të keq”, fryer e përhapur gjithandej nga femrat “inatçore”, ashtu në pafajësinë e vet… do t’vritej e copëtohej nga menadat e tërbuara (shërbëtoret e Dionisit) – e dashura e tij Euridika edhe ajo fatkeqe, qe kafshuar nga një gjarpër dhe do t’vdiste, ai zemërthyer e me dhimbjen pati vajtur madje në Hades (në botën e të vdekurve), duke kënduar e duke u lutur që Euridika të kthehej në jetë, e donte tepër shumë, një shpirt aq i ndjeshëm s’mund ta përballonte pafatësinë e tillë, këngët e tij dhe elegjiakja e patën mallëngjyer madje dhe vetë Hadesin (sundimtarin e botës së të vdekurve), mirepo mëshira e Hadesit e kishte nje “kusht” të cilin Orfeu s’pati mundur ta realizonte, duhej t’mos ia hidhte sytë të dashurës derisa t’arrinin në botën e të gjallëve – ky ishte kushti i vetëm i Hadesit, sado kusht i vogël dhe i thjeshtë, aty në buzë të suksesit Orfeu do dështonte, i ngrati mbase i dërrmuar, me gjithë ato vuajtje e dhimbje, i përvëluar nga malli ta shihte dashurinë e vet sa më parë, s’pati mundur të përmbahej… shpirti i Euridikes do ikte përgjithmonë.
