S. Guraziu – Ars Poetica, K 2019
“tmerrohem nga kjo gjë e errët që fle brenda meje” – Sylvia Plath (1932-1963)
[ 2 Dhjetor 1962 ]
…pavarësisht atmosferës shqetësuese e të “dhimbshme”, në strofën e fundit sikur përshfaqet dëshira pranverore:
“eshtrat e mia mbajnë qetësinë, të largëtat / Fusha shkrijnë zemrën …”
Poetja (imagjinon babain) përpiqet ta mbyll me imazhet e “reve atërore”, tek lundrojnë nëpër peizazhin:
“patriarkët deri tani të palëvizshëm… Varg gurësh ose resh me fytyra të foshnjave”.
[ 28 Janar 1963 ]
…në një fletë ose version të shtypur, strofa është ndryshuar, shpresa për pranverën e mbetur është tretur, “shkrirja e fushave” bëhet një përmbytje e ujit të pabesë:
“Kërcënojnë t’mos ma lejojnë kalimin në qiellin, pa yje, qiell jetim (pa baba), ujë i errët”.
Dy javë më vonë, Plath u gjet e vdekur.
[ Referencat: Olivia Cole, TheDailyBeast, 2013, 2017 ]
