“Nji trup i cunguem, nji ball i pergjakun, nji kunorë lirije…”
…agim i zbehtë lirie, shqiptarët me shekuj nën thunderzezën otomane, të shtypur e të përvuajtur nga një përbindesh i errët perandorak, thuase dhe vetë liria do t’i zinte “galuç”, galiçosur nën traumën e katrahuren e “qenies” kolektive, të humbur e të hutuar moralisht, kulturologjikisht e ekonomikisht, askund gati për t’u gëzuar e për t’u ndjerë të lirë, thjesht nga majë curri do ta përshëndesnin lirinë, madje dhe vuajtjen e mjerimin i kishte pllakosur skepsa, as vetes s’i besonte kush pa le ndokuj tjetër, ndoshta anarkia e 1914-ës ishte thjesht helm i dëshpërimit nga “brenda”…
(sguraziu)
