(sguraziu – ars poetica, pr. 23 – pak humor…)
M’pati rënë puna të zotohem se do u kthehem episodave arkivore të vizatimorit Tom & Jerry. Diç ngjashëm siç detektivët i hulumtojnë rrotullamat filmike të arkivave, pluhurosur dhe nën merimangat e harresës, për ta gjetur ndonjë “gjurmë”, eventualisht, që u ka rrëshqitur dikur… rreth zbardhjes së ndonjë historie kriminale.
Zotimi kësaj radhe (aso heshturak, sa për vete) kishte t’bënte më shumë për hir të aspektit edukativ, sesa të atij argëtues. Aventurat e Tomushit e të Miushit ashtu-kështu kurrë s’kanë qenë “bajate”, nuk zgjasnin dhe aq, 3-4 minuta. Që t’u kthehem aventurave të tyre ma pati sugjeruar dikush nga miqtë.
Sipas tij do ishte mirë t’u kthehem vizatimorëve, sepse pothuaj të gjitha metaforat, të gjitha veprimet, të gjitha ngjashmëritë e partive politike mund të “trasohen”. Ndoshta kthjellohen dhe politikat “përtejme” (shqiptare)… por sidomos “hapat dhe potezat” e partive kosovare, këtë e ke të garantuar – ashtu qe shprehur. Miku insistonte se mund të analizohen të gjitha analogjitë, dhe se pastaj shumë më e lehtë të kuptohet “politika”.
Ai vetëm sa nuk thoshte që politikanët kosovarë të gjitha “diplomatikat dhe dredhirat” thuase na i kishin mësuar dikur nga vizatimori Tom & Jerry. Dhe ishte mjaft realistik, miku s’e kishte fjalën as për mrekullira as për çudira. Mos prit të gjesh fakte të prekshme për t’i dokumentuar ngjashmëritë në mënyrë faktike, shkencore – pati thënë. Por në rrafshin personal, për ta kuptuar politikën, shumçka kthjellohet dhe bëhet e qartë.
I pata besuar, tingëllonte pakëz dhe “logjike”. Natyrisht, sa për vete… aq më bënte për shkencat. Të ndriçohesha vetë sadopak, s’më nevojitej për t’i “ndihmuar” as shkencat as mediatikët, andaj dhe qesh bindur. Duke i krahasuar aksionet e vizatimorëve me realitetin politik, duke i analizuar “analogjitë”, padyshim miku do ketë “zbuluar” diç. Përndryshe s’do ma sugjeronte “këshillën” e vet – qe përmbyllur bindja ime, atëbotë.
Mirëpo, për fat të keq, se si harroj, prore më shmanget nga mendja, harresa ma kullufit zotimin e dikurshëm (ka mbi 2 vite tashmë, qesh “zotuar” se do i shoh). Kur i lexoj lajmet e politikave kosovare sakaq kujtohem, them “hë… sonte në mbrëmje, patjetër”, e megjithatë prapë harroj. Secilën herë, aq sa tani pothuaj kam filluar me drojën se harresa më bëhet “kronike”, kthehet në diç si ves i pafalshëm prej harrestari. Uroj t’mos harroj sonte : )