HOMER NË HUMNERË
S. Guraziu
Meteori s’ishte meteor,
ishte Feniks, do t’kridhej
në flakë, mbase ai cikli
i tij, nuk u tret, jo mo jo,
vetëm u zhduk nga sytë
për ca kohë, implodoi
në oqeanin e bebzave,
diku larg, n’Vlladivostok.
Sytë e Homerëve s’panë
gjë, si u nis cunami, si
shteroi oqeani, meteori
e shkrumboi tokën,
florën, faunën, ama
e gjithë bota e dinë,
krateri aty është,
si gropëzezë e thellë,
vetëm Homeri ynë
kryeneç, do bjer n’humnerë,
ka vendosur të niset pa
shkopin, pa qenin, pa
udhërrëfyesin e vet.
Vallë kush i fryn prushit
t’parë poetik, si nis zjarri
i krizalidës, kur acar
zemrash me vite, dhe
vetë statuja mërdhin,
akull e ftohtë, do t’ndizen
vallë ata pishtarë të Naimit,
në errësirën e kraharorit
të bronztë.
Të shtrenjtat Muza
pse heshtni, pse s’shoh
zogj n’fluturim, pse
nuk vijnë, pse as ciu as
pipëtimë, as xixë, shkrepje
stralli, tym as eshkë,
çakmak matufësh
dekadentë, pse nga
Delfi asnjë shenjë!
Ti meteori ynë i zjarrtë,
njësoj si Apolloni
që vetë Muzat i frymëzon,
na i fal ca xixa, ca x-ja,
ca q-ja për qirinjtë,
pak dritë e frymëzim,
për festivalin tonë
Rreth Q-së së Madhe,
brenda Q-së gjigante,
vërtiten q-jat e i-jat e mizave,
x-jat e xixave, kalamendur,
gjoja si flutura pa krahë,
thuase trans dervishësh,
dehur me pastërtinë
e dritës, me pafajësinë e zjarrit,
me vetë Q-në e madhe
të Qiriut të Madh.
William-Adolphe Bouguereau (1825-1905) – Homeri dhe udhërrëfyesi i tij, 1874