KALI I NILIT DHE ZOGJTË
S. Guraziu, 2009
Hippopotamus, të gjithë e dinë
pse ke turp ti “qos” natyre,
s’ke gëzof, far’ leshi burrash
as qime, gjithmonë i “parruar”
a la natura në turbullirë fshihesh,
si shtyllak ngulesh nga turpi
në vend, gjoja mediton… s’mund
të përdridhesh si Anakondat
e prapë si një gjarpër i trashë
tmerron, vetëm verbërinë dhe sytë
mbi ujë mban, mos mendo keq
Horusi dhe Sethi s’të shajnë, jo
kurrë s’të përqeshin – ata të duan!
Hippopotamus, si nuk e sheh
ti mizor deltash, moçalesh, kënetash
si nuk e ndjen këtë pafajësi natyre,
gjithë ata zogj naivë tek cicërojnë
çiltër mbi ty, ngrohtësisht si rrezet,
butësisht e freskët si puhia e bjeshkëve,
prapë të besojnë, tek ty fluturojnë,
ndër dhëmbët monstruoz…
ndalojnë, dhe t’i pastrojnë
aq natyrshëm – ata të duan!
Hippopotamus, ti i vret madje
dhe këlyshët e tu mizorisht, nuk “ndjen”
as më të egrin, më të frikshmin
anima-instikt, aq egërsisht
egërsohesh për zonën tënde të influencës,
për “ekosistemin” e grykësisë,
mos ti shpirt demoni, më parë dëgjo
klithmat, thirravajet, mos i vrit
fëmijët e tu, të natyrës – ata të duan!
Hippopotamus, turp të kesh
nga paturpësia jote e natyrshme –
njëjtë si zogjtë, si fëmijët e tu, natyra
të fal natyrshëm, falë pavetëdijes tënde
për egërsinë – natyra të do,
Hippopotamus!
[ grafika: Els van der Teems (Holandë) – “In de Paardenbloemenwei” (Në Lëndinën e Luleradhiqeve), 2016 ]
