E kuqja – Krenaria ylberike, eksploatimi i gjithanshëm

(sguraziu – ap, t 2020)

(…çudia vetë që Stalini dikur s’i pati bërë mustaqet të kuqe – sot s’është as nevoja t’u rezistosh kuq-e-zezave : )

…e kuqja botërisht njihet si një nga ngjyrat më simpatike, është diç si krenari e spektrit ylberik, jo se gjoja universalisht na qenka “ngjyrë e dashurisë”, as jo për faktin që shqiptarët përveç si ngjyrë të “dashurisë” e kanë dhe si favorite të “patriotizmit” (s’duhet mohuar, shqiptarët mjaft të privilegjuar, e kanë edhe=edhe, em=em), andaj dhe janë fort të njohur për “eksploatimin e së kuqes”, e kultivojnë dhe e eksploatojnë… njësoj siç francezët i kultivojnë aromat, olfaksionet, lulet industriale, trëndafilat e parfumerisë, në shumë mënyra e alternativa – sa e sa Romeot e romancat, sa telenovelat e sapun-iadat, lloj-lloj amori-adash turke, bollivud-iadash indiane, qajnë lloj-lloj xhulietash orientale, natë për natë sapun-ica të “lira”, me ditë e me net, me muaj e me vjet, lloj-lloj sentimentesh… sa e sa lotët, sa serenadat… mos pyet, natyrisht se topiten edhe zemrat edhe mendja, natyrisht që harrohen mjaft brenga, njeriu duhet t’jetë i çelikosur në zemër, përndryshe e mori lumi me sentimentalizmat), me muzikat e me estradat po ashtu, gravitet marramendës rreth të kuqes (anise jo vetëm rreth buzëkuqëve), panumër show-bukuroshe e koncerte, panumër bileta e evente, aq të avancuara, aq sa për inat… mund t’ia tregosh bërrylin madje dhe vetë “euro-vizionit”, por sidomos duket theksuar eksploatimin nëpër eventet politike, TV-pollavrat e gazetat le t’i harrojmë fare, thjesht imagjino kreativitetin nëpër reklamat, imagjinatën kreative të parti-zanëve, imagjino panumër postera, afishe e banderola, nisu nga Tirana ca km andej kah deti (një autostradë të vetme ka andej kah Durrësi, s’e humb kush udhën) dhe gjithçka e qartë kristal, realisht s’i shkon mendja kujt as të shtyhet as të garojë… ama sa i përket eksploatimit të së kuqes askush e hiç-kush mund t’shtyhet me shqiptarët…

…gjithsesi simpatia universale ndaj të kuqes s’ka t’bëjë me këto, no way… bie fjala dikur ajo Sovjet-Rusia e paskajshme krenohej me të kuqen, çudia vetë që Stalini s’i pati bërë mustaqet të kuqe, kacagjelosej sa s’ka më, se mos vetëm dikur… edhe sot psh. ajo Kina e madhe përskuqet e krenohet, anise prapë… se pse duhet e kuqja medoemos t’u “vishet” kinezëve s’e kam idenë mirëfilli, ndërsa nëpër hartat Kina gjithmonë e kuqe, as pse Sovjetët e patën zgjedhur dikur si ngjyrë favorite zor ta ketë kush idenë, jo vetëm unë por ndoshta as historianët s’dinë ta sqarojnë, ndoshta as vetë kronistët e atij Ivanit të tmerrshëm (dmth. Carit t’parë të historisë) – sidoqoftë, ashtu laikisht le t’themi se vetvetiu është diç si ngjyrë magjike-ylberike, ngjyrë e zjarrit dhe e prushëzimit, ngjyrë e ngrohtësisë, e ndjenjave, ngjyrë e vrullit, e aktivitetit (jo vetëm “vullkanik” : ) ngjyrë e pasionit, e seksualitetit, e dashurisë, duke qenë dhe ngjyra e gjakut e kuqja simbolizon madje dhe vetë jetën, historikisht konsiderohej si simbol i sakrificës, konsiderohet dhe sot e kësaj dite, njëkohësisht dhe si simbol i energjisë jetësore dhe guximit, shkurt e troç të gjithë e pëlqejnë (kuptohet, përveç atyre që vuajnë nga fobia, të tillë dhe justifikohen – ka ca persona nuk ndjehen mirë me të kuqen, s’është ndonjë “shkencë” në vete por në përgjithësi frika ndaj të kuqes njihet si eritrofobia), përndryshe… pra nëse t’i kemi përjashtuar eritrofobët, padyshim të gjithë e pëlqejnë, pa përjashtime, sidomos kur e kuqja kombinohet me të zezën, atëherë totalisht e parezistueshme, imagjino bukurinë e atyre bukurusheve Ferrari, makina që e bëjnë të “ndalojë” dhe vetë mendjen, mrekullia kuq-e-zi stopon gjithçka, njësoj siç telenovelat e “stopojnë” kohën dhe i zbusin brengat e popullit, apo hm, ç’jam duke dërdëllitur… s’është as nevoja t’u rezistosh kuq-e-zezave, kujto psh. krenarinë e valëvitjes së flamurit me dykrenaren etj etj., panumër këso gjërash kuqaloshe-bukuroshe : )